http://www.youtube.com/watch?v=8jdHO_LLAdQ
Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ, να βγω έξω να ζήσω.
Για ένα τσιγάρο, ένα πότο, να πιάσω κάποιον να του πω, δωσμου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου.
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει δε γίνεται,
στου πρώτου άγνωστου, το πρώτο γεια, δεν παραδίνεται...
Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω μπαίνω φυλακή.
Κι εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' άγκαλιάζεικι
ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του...
με πιάνει κρίση,
σέρνεται πάνω μου,τον "έρωτα" να ζήσει.
Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο...
ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω βοήθα με Χριστέ και να ελπίζω,
πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα...
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη
κι όλα γύρω μου φωνάζουν... είμαι μόνη.
Οι πιο μεγάλες νύχτες είναι αυτές που κλαις και δε σ'ακούν
Θυμίζουνε γυναίκες, μοναχικές γυναίκες που πονούν...
3 comments:
συμφωνω απολυτα......
Γυρεύοντας μια έξοδο κινδύνου, σε βρήκα. Προσπαθούσα να βρω τους στίχους από αυτό το καταπληκτικό κομμάτι του Σπανού και ξαφνικά έπεσα πάνω σου. Μόνο που απουσιάζεις πια εσύ. Από το Φλεβάρη και μετά...Αν δεις ποτέ αυτό το comment επικοινώνησε σε παρακαλώ. Πολύ θα ήθελα να μιλήσω με αυτήν/ον που ανέβασε ως post την έξοδο κινδύνου.
Υ.Γ. Νιώθω πως αυτό το σχόλιο είναι κάπως σαν μήνυμα σε μπουκάλι. Μόνο που ταξιδεύει αποκλειστικά στα δικά σου νερά, οπότε οι πιθανότητες να το βρεις μάλλον είναι μηδαμινές.
Πραγματικά δεν περίμενα ποτέ κανείς να πέσει πάνω στο blog μου και να θέλει κιολας να σχολιάσει.. Συγνώμη πολύ που άργησα να απαντήσω, δεν είχα μπει καν μέσα στο λογαριασμό μου τόσο καιρό.
Υ.Γ. Κάποτε και τα μπουκάλια στη θάλασσα βρίσκουν τα νερά που πρέπει να σταματήσουν, ακόμη κι αν χρειαστεί να ταξιδέψουν μήνες...
Post a Comment